XXI

Orzechowe oczy sunęły po tekście, czarne włosy opadały płynnie na plecy a słabe promienie słońce blado odbijały się w nich. Siedząc na kozetce w gabinecie Mitchella przyglądałem się mu uważnie. A on... nawet nie zauważył, że przyszedłem. Albo bardzo dobrze to maskował. Chociaż odkąd przyszedłem - a zrobiłem to już dawno - nie przestawał czytać. Ale ja czekałem, byłem cierpliwy. W końcu ja miałem czas, nawet dużo czasu, tylko on swój marnował. Dopiero po jakimś czasie podniósł na mnie oczy.

- Och. Przyszedłeś już. - powiedział zdziwiony. Czyli jednak mnie nie zauważył. 

- Jakąś godzinę temu, mniej więcej. Nie przeszkadzaj sobie.

- Mogłeś dać o sobie znać.

Uniosłem brew w górę.

- Zbyt dużo wymagasz.

Przewrócił oczami, odłożył książkę.

- Miałeś gościa, tak?

- Koleżankę z grupy teatralnej.

Zaśmiał się.

- Twoje całe życie jest teatrem a ty jeszcze się bawisz w teatr sceniczny?

- Zamknij się. - warknąłem, zaciskając dłonie na krześle. Zirytował mnie. Spojrzał na mnie z ciekawością w oczach, zastanawiając się nad czymś.

- ...okey. To na czym skończyliśmy? - zapytał w końcu.

- Nie powiem ci. - uśmiechnąłem się gorzko. - To ty jesteś specjalistą, powinieneś pamiętać.

Westchnął.

- Znowu się buntujesz?

- Włazisz z butami w moje życie, przemyślenia. Czemu miałbym być grzeczny, posłuszny, pełen zapału do współpracy?

Zaśmiał się, znowu.

- Masz rację, nie masz powodu do tego.

- No shit, Sherlock.

Uśmiechnął się życzliwie.

- Chcesz się przejść? Niedaleko jest park.

Zrobiłem duże oczy, błyszczała w nich radość.

- Tak! Chcę! - wyszczerzyłem zęby.

- Ubierz się i czekaj w holu.

Jak strzała wypadłem z jego gabinetu, pognałem do pokoju, gdzie założyłem jeansy, kolorową koszulkę oraz trampki. Na ramiona wciągnąłem grubą bluzę, wszak na zewnątrz była zima dalej.

Czekałem na niego.